Psalm 78:4 Wij willen het onze kinderen niet onthouden, wij zullen aan het komende geslacht vertellen van de roemrijke, krachtige daden van de Heer, van de wonderen die Hij heeft gedaan.
De tijd tikt door. Je kijkt terug op momenten in je leven waar je blij van wordt of wellicht wat verdrietig. Je denkt aan de toekomst; hoe zal deze zijn? Zullen dromen gaan uitkomen? Hoe dan ook, je neemt je verleden mee in jouw heden en in jouw toekomst. Loopt God mee op jouw tijdspad? Heeft Hij je geholpen door moeilijke tijden? Heeft Hij een wonder voor jou gedaan? Heeft Hij met je mee gejuicht toen daar reden toe was?
God is een God van alle tijden, God is ALTIJD; altijd is Hij dezelfde. Dat was Hij in het verleden, in het heden en in de toekomst. Dat was Hij in jouw verleden, in jouw heden en in jouw toekomst. Wat heeft Hij voor jou gedaan? En waarop vertrouw je Hem in de toekomst? Vertel het en laat het een krachtig getuigenis zijn voor de mensen om je heen, voor een nieuwe generatie die mag opstaan in het vertrouwen dat God altijd naast hen loopt.
Het is een spel van verleden, heden en toekomst. Laat het heden van het verleden vertellen aan de generatie van de toekomst.
One thought on “Tikkende tijd”
Beste Esther,
Hierbij wil ik u een droevig en waar gebeurd verhaal vertellen. Mijn oudste zoon had een vriendin, en mijn zoon komt helaas uit een “gebroken” gezin. Toen mijn ex-echtgenoot van mij wilde scheiden was ik daar zo verdrietig om, wij hadden twee zoontjes (toen 6 en 5) . Ik ben na mijn echtscheiding meteen naar de Brandpuntbijbelschool gegaan en heb de onderbouw en de bovenbouw behaald (ik wilde “alles” weten over de God van Liefde).
Mijn oudste zoon kwam bij de ouders van zijn vriendin en haar vader vertelde mijn zoon, dat hij in de hel kwam omdat hij uit een gebroken gezin kwam. Ik heb mijn oudste zoon “gesmeekt” niet meer met deze mensen om te gaan. Maar mijn zoon wilde zijn vriendin blijven zien.
Lang verhaal kort, de relatie met dat meisje was nogal problematisch, dus wilde mijn zoon die relatie verbreken, toch hebben ze het bed gedeeld en zij werd zwanger. Zij had gedacht dat ze hem nu wel tot eenhuwelijk kon”dwingen”.Ze zijn wel samengaan wonen,maar na twee jaar vertrok zijn vriendin met de baby. Mijn zoon was daar erg verdrietig over. Hij mocht een keer in de veertien dagen zijn zoontje zien en dat ging altijd zeer moeizaam omdat de vader van dat meisje dan ruzie maakte.
Omdat mijn tweede man en ik in dezefde plaats woonden dan het zoontje van mijn zoon, kwam hij altijd na afloop “zeer aangeslageb” bij ons aan. Ik maakte mijn ogerust over zijn welzijn.
Dus op een gegeven moment vroeg ik hem hoe het met hem ging: Zijn antwoord was: ” Ik denk wel eens, waarom parkeer ik mijn auto niet tegen een boom”. Ik schrok vreselijk van dat antwoord, zo zelfs dat ik “iets” in mijn hoofd voelde knappen.
Twee dagen later werd ik halfzijdig verlamd op genomen inhet ziekenhuis en hier zit ik nu, niet in staat om voor mijzelf te zorgen,in een lichaam waaraan ik 24 uur per dag pijn heb en ik heb uiteraard een hersenbeschadiging.
Mijn oudste zoon zegt nu dat het “toeval” is,maar ik weet zeker dat overmatige stress mij fataal is geworden.
Mijn vraag aan u, “Hoe zit dat nu met vergeving?”
Ik kan mijn zoon niet los zien van dat herseninfarct. Ik ben heel bang voor de toekomst, zo vreselijk veel pijn,dit “gun” je je grootste vijand niet, ik strompel werkelijk door dit leven
Ik heb “levenslang”,ik zal nooit meer genezen.
Hoe zit het nu met de God van Liefde?
Hartelijke groet,
Diety Schuurs-Hosmar
Comments are closed.